زندگی را باید از سرخط نوشت...

با نام او...

روزها عجولانه از پی هم میگذرند. یک وقتهایی با خودم به این فکر میکنم که آیا این همان زندگی است که در ۱۸-۱۹ سالگی ام ارزو اش را داشته ام و آیا این لحظات همان لحظاتی است که در دوران نوجوانی آرزویش را داشتم... واقعا میشه امیدوار بود که آن زندگی را داریم که همیشه آرزویش را داشتیم...

برای مدتی مجدداً برای درس خواندن وقفه افتاده... نتایج اولیه آزمون سراسری هم اعلام شد و با یک رتبه نجومی امروز انتخاب رشته کردم، خیلی از این رتبه شاکی شدم ولی سعی می‌کنم این واقعیت را بپذیرم که خیر در آنچیزی است که نمی‌بینم اش.

پنج‌شنبه یک همتی بخرج دادیم و سر از کوه درکه درآوردیم، تا پلنگ چال رفتیم و برگشتیم واقعاً خوب بود بعد از مدتها چیزی بود که خیلی بهم حال داد... از آن روز به این موضوع فکر میکنم که جوان‌تر که بودم همیشه باخودم میگفتم ای کاش ماشین داشتم و هر ۵شنبه می‌توانستم ۴-۵ صبح بلند شم برم کوه و حالا که ماشین هست گویا دیگه آن غیرت جوانی وجود نداره... می‌ترسم زودتر از آن چه که فکر میکنم پیر بشوم و دل‌ام زود تر از آن چه که باید شور و شوق جوانی‌اش را از دست بده...

چشمها را باید شست....